Februari 2012
agenda Jan :
tijd donderdag 14.00 uur
met Dhr. X
betreft informatief gesprek echtscheiding
Ik vraag in welke spreekkamer Dhr. X zit en of-ie al koffie heeft gekregen. “Meneer heeft koffie gekregen en lijkt niet echt op zijn gemak”, krijg ik te horen.
In de spreekkamer tref ik een man van naar ik schat midden 30, goed gekleed, verzorgd uiterlijk, sportieve uitstraling. Terwijl ik me nog aan het voorstellen ben, valt hij me in de reden en informeert of het 'eerste kennismakingsgesprek' wel echt gratis is, zoals de rode bordjes in de ramen aan de straatzijde vermelden. Ik stel hem gerust, vraag hem naar zijn naam, hij verontschuldigt zich: X. Een stevige maar klamme handdruk volgt.
'Wat kan ik voor U doen?' (dan is het ijs maar gebroken en zal zijn spanning wel afnemen, beargumenteer ik voor mij zelf mijn wat botte want vlotte waarom-bent-U-hier vraag).
'Dat weet ik eigenlijk niet' is zijn verrassende antwoord.
Er valt even een korte stilte, waarbij hij kijkt alsof ik het juiste antwoord op mijn zo juist gestelde vraag zal gaan verklappen.
'Die heb ik in al die jaren nog niet gehoord', hervat ik het gesprek.
'U zult toch, toen U mijn secretaresse belde voor het maken van een afspraak, wel een reden hebben gehad, vermoed ik” ? “Ja en nee” is zijn opnieuw verrassende antwoord. Ik denk even na en waag het er op: “Wat is er aan de hand”?
X begint wat ongemakkelijk op zijn stoel te schuiven en zegt: “mijn vrouw……...”.
“Ja”?..... is mijn volgende zet……..”ze zegt dat ik een ander heb en daarom wil ze scheiden…”! Kijk, denk ik, het begint te vlotten, hier zijn we zo uit. Niets blijkt echter minder waar…….: “Is ze al bij een advocaat geweest en heeft U al een schrijven van hem of haar ontvangen”? probeer ik op routine door te gaan. “Nee” antwoordt X, “ze zegt van niet”. “Waarom is zij dan niet hier”? laat ik vlot maar bewust volgen. “Geen idee” zucht X, waarbij de wanhoop hem uit de ogen lijkt te lopen…….Ik laat het gesprek even op me inwerken, heb geen zin aan een eindeloos geschuif met woorden en kom dan met de op dat moment meest voor de hand liggende vraag: “lijkt het U ook niet verstandiger dat we een volgende afspraak plannen, waarbij dan ook Uw vrouw aanwezig is”?. Voordat hij kan antwoorden voeg ik toe dat ook dat gesprek niet in rekening zal worden gebracht, omdat ik eerst moet kunnen inschatten of ik wel iets voor hem c.q. hen kan betekenen. Vlot leg ik hem mijn positie uit indien na het volgende gesprek niet gekomen kan worden tot een echtscheiding op gezamenlijk verzoek en wijs hem op de toevoegingsbepalingen en het door mij gehanteerde uurtarief.
Agenda Jan: dinsdagmiddag 16.30 uur: Dhr. en Mw. X, informatie echtscheiding.
“Ze hebben beiden koffie, meneer lijkt nog onrustiger…”
Ik stel mij voor, 2 klamme handen en ga zitten,…..vóór mij twee zielige hoopjes mens. Ik realiseer mij direct dat mijn standaard “wat kan ik voor U doen” me nu niet gaat helpen.
“U weet waarom U hier bent “?....”ja/nee” vrijwel gelijktijdig uitgesproken, “ja” fel, het “nee” gemaakt-zeker. Ik denk “bingo”: zij wil scheiden, hij niet; wat zou er aan de hand zijn? Te beginnen met het felle “ja” van haar lijkt mij de eenvoudigste weg, ik kies voor “nee”: “we hadden toch afgesproken dat U met Uw echtgenote terug zou komen voor een tweede, opnieuw kosteloos en informatief gesprek”? Haar gelaatsuitdrukking overtuigde me van twee dingen: ze weet dat hij al eens geweest is en is zeker níet van plan haar emoties onder stoelen of banken te steken. Voordat haar man adem kan halen om op mijn vraag te reageren knalt Mw. X door het vertrek “je hebt een ander”en barst in tranen uit, niet zomaar huilen, onbedaarlijk. Ik stel hem direct de vraag “klopt dat”?, waarop X onmiddellijk antwoordt “nee”!! Het huilen stokt heel kort, direct gevolgd door nog meer verdriet; ik weet: hier valt nog iets te halen, ze luistert namelijk nog naar wat er door hem gezegd wordt……. Ik wacht even op het moment waarop ze adem moet halen…: “waarom, mevrouw, denkt U dat Uw man een ander heeft”. “Ik dénk het niet, ik wéét het “!!....”en waarom dan wel”?.....”omdat ik hem langer ken dan vandaag”…
Dit schiet niet op, dan maar direct door naar de kern van de zaak, alle mogelijk daaraan verbonden risico’s in een split-second overziend en aanvaardend: “geeft U dan eens concreet aan waarom U zo zeker weet dat Uw man een ander heeft….een naam kan het gesprek enorm op gang helpen”…..
Ze heeft geen naam, lijkt daarin zelfs wat teleurgesteld, maar heeft wel een sluitende redenering:
“Zoals U weet is mijn man vertegenwoordiger en dus heel veel van huis. Toen we net getrouwd waren nam hij iedere eerste vrijdag van de maand een leuk sieraadje voor me mee, een ringetje, wat oorbelletjes, iets in die geest. Later werden het mooie setjes lingerie, maar op een gegeven moment verwaterde dat tot een bosje bloemen en het laatste half jaar brengt hij alleen nog maar een bijna-koud broodje shoarma voor mij mee…..hij heeft dus een ander”!!
Voordat ik mij voldoende hersteld weet van zoveel logica, barst X uit in een schaterlach, gevolgd door een vlotte kus op de wang van zijn vrouw, die op haar beurt te verbouwereerd is hierop te reageren….
Nog vóór ik mijn vragende “ja” in zijn richting heb kunnen los laten komt de Heer X met het volgde:
“Ik ben inderdaad vertegenwoordiger, dat weet U en heb zo mijn vaste routes. Iedere laatste vrijdag van de maand sluit ik altijd af bij een klant die in het winkelpand naast hem een juwelier had zitten, later werd dat een lingeriezaak vervolgens een bloemenwinkel en tegenwoordig zit er een pizzeria-shoarmazaak in”!!.......................
Na twee droge handen doe ik de voordeur dicht en loop gniffelend terug naar spreekkamer 1. Plots draai ik me om, trek een kort sprintje naar de voordeur en open deze. Als ik de straat in kijk zie ik de Heer en Mevrouw X hand-in-hand richting het centrum lopen…”Wat gaan jullie doen”? roep ik hen na. Twee glunderende hoofden draaien zich tegelijkertijd om en als uit één mond klinkt: “een broodje shoarma halen”!!............
